Dopuszczalny błąd wyników

Na niepewność wieku radiowęglowego podawaną przez laboratoria ¹⁴C składają się zwykle niepewności wynikające ze statystyki zliczeń atomów ¹⁴C, fluktuacji  poziomu zanieczyszczenia wprowadzanego podczas przygotowania próbki oraz fluktuacji parametrów aparatury pomiarowej.

Typowa precyzja naszych dat ¹⁴C

Niepewność (błąd, precyzja) daty ¹⁴C (1-sigma) podawanej przez Poznańskie Laboratorium Radiowęglowe jest określona na podstawie statystyki zliczeń lub odchylenia standardowego wyników (co najmniej 5) pomiarów cząstkowych próbki datowanej oraz próbek standardu współczesnego i tła. W praktyce, istotne niezgodności między obydwoma wskaźnikami błędu występują niezmiernie rzadko.

Przeciętna precyzja daty ¹⁴C zależy do wieku próbki. Dla próbek młodych, głównym ograniczeniem precyzji jest statystyka zliczeń ¹⁴C, a przy bardzo dużej liczbie zliczeń – powtarzalność preparatyki próbek. Dla próbek bardzo starych, decydującym składnikiem niepewności daty stają się fluktuacje poziomu tła, zależne od spektrometru AMS oraz zanieczyszczenia wprowadzaneg podczas przygotowania próbki do pomiaru AMS.

Niepewność konkretnej daty ¹⁴C może być różna od wartości przeciętnej. Statystykę niepewności dat ¹⁴C otrzymywanych dla próbek zawierających > 1 miligram węgla przedstawiają poniższe rysunki. Niepewności dat próbek mniejszych od 1 mgC rosną wraz ze zmniejszaniem masy próbek.

Małe próbki

Błąd daty wzrasta przy zmniejszaniu masy próbki. Dla próbek młodych głównym źródłem tego wzrostu jest niepewność poprawki na frakcjonowanie izotopowe. Dla starych próbek krytyczny staje się błąd tła oraz błąd związany ze statystyką zliczeń ¹⁴C. Przeciętne błędy naszych dat ¹⁴C dla różnych wieków próbek i mas węgla podaje tabela

Dla próbek bardzo małych czasem nie udaje się wykonać pomiaru ¹⁴C. Częstość tak nieudanych pomiarów (oznaczona w tabeli jako „niedat.”) wzrasta ze zmniejszaniem masy węgla (w przedziale 0.1-0.2 mgC nie udaje się wydatować ok. 10%  próbek).